کرونوس کانال دانش و علوم به زبان فارسی – اخبار علمی و تحلیل
کرونوس – سال گذشته، جهان در یک ماه دو بار به پایان رسید. در ۱ مهر و ۲۳ مهر. یادتان آمد؟ زمین‌لرزه‌ها، طوفان‌های شدید سونامی و حتی چند اتفاق اتمی! در تمام سیاره‌مان جشنی به پا بود درواقع، جشنی که کمی از کنترل خارج شد.
از زمانی که به یاد می‌آوریم، پیشگویی شده است که جهان به پایان می‌رسد، ولی با همه‌ی این حرف‌ها، جهان هنوز قرص و محکم است. این روزها، تئوریسین‌های توطئه و نومرولوژیست‌ها (کسانی که فکر می‌کنند بین اعداد و وقایع رابطه‌ی اسرارآمیزی برقرار است) دائم در حال حدس زدن تاریخ دقیق این پایان هستند.
در بیشتر این پیشگویی‌ها در مورد پایان جهان، ایده‌ای به نام سیاره‌ی X یا «نیبیرو» وجود دارد که برخی آن را به «عبور» ترجمه کرده‌اند. یکی از انشعابات مرسوم این ایده معتقد است این سیاره به زمین برخورد کرده و یا از نزدیکی آن رد می‌شود و این پایان جهان ما خواهد بود. اما آیا این سیاره واقعاً وجود دارد؟
ناسا که ظاهراً دل خوشی از معروف شدن ایده‌ی از بین رفتن کره‌ی زمین توسط نیبیرو نداشت، در بیانیه‌ی کوتاهی اعلام کرد: «سیاره‌ی مورد بحث، نیبیرو، وجود خارجی ندارد. لذا برخوردی انجام نخواهد شد.»
برخی معتقدند این سیاره در گوشه‌ی منظومه‌ی شمسی بوده و به سمت زمین در حال حرکت است. اگر چنین است، چرا ما نمی‌توانیم آن را بیابیم؟
سیاره‌ها را چطور پیدا می‌کنند؟
جستجوی اخیر انسان به دنبال موجودات فضایی، ما را به اعداد و ارقام خوبی رسانده است. بر اساس آمار «آرشیو فراخورشیدی ناسا»، ما ۳۷۱۷ سیاره ورای منظومه‌ی خودمان (سیاره‌های فراخورشیدی) کشف کرده‌ایم که در ۶۱۱ منظومه‌ی چندسیاره‌ای قرار دارند. حدود ۵۰۰۰ سیاره‌ی نامزد تأیید نیز در لیست وجود دارد. اطلاعات دریافتی ما از سیاره‌های احتمالی و مشاهدات مربوط به آن‌ها به صورت روزمره در حال بررسی است.
ما به ندرت سیاره‌ها را به صورت فیزیکی مشاهده می‌کنیم. در حالی که سیاره‌های منظومه‌ی خودمان را می‌توانیم با تلسکوپ ببینیم، مشاهده‌ی این سیارات با تلسکوپ‌های اپتیکال نیز ممکن نیست. ما از طریق برخی روش‌ها آن‌ها را به صورت غیرمستقیم تشخیص می‌دهیم.
گاهی آنان از جلوی خورشید خود رد می‌شوند و ما طیف رنگی آن‌ها را می‌بینیم اگر نور از اتمسفر این سیارات عبور کند، می‌توانیم ترکیب جو آن‌ها را نیز بفهمیم.
همچنین این سیارات، نور خورشید‌های پشت خود را «خم» می‌کنند (مانند تصویر). در واقع، هر جرمی «فضازمان» اطراف خود را خم می‌کند و نور در فضازمان خم شده به شکل دیگری حرکت می‌کند. خمیدگی فضازمان در اطراف یک سیاره باعث انحراف نوری می‌شود که از ستاره‌ی پشت آن به ما می‌رسد. به این پدیده، ریزهمگرایی گرانشی یا Gravitational Microlensing گفته می‌شود. وقتی نوری که از یک ستاره به ما می‌رسد، در زمان‌هایی مسیرش را تغییر دهد، ما می‌فهمیم که چیزی سنگین جلوی آن قرار گرفته است و می‌توانیم جرم آن را حدس بزنیم.
با این همه تاکنون ۴۴ سیاره‌ی فراخورشیدی به صورت مستقیم مشاهده شده است. ناسا می‌گوید این تحقیقات را برای یافتن حیات در اطراف زمین ادامه می‌دهد. ما با امکانات اخیر قادر بوده‌ایم حتی آن سیاره‌های فراخورشیدی که پشت غبار پنهان شده‌اند را پیدا کنیم.
سیاره‌ی اکس در هیچ‌یک از این روش‌ها – چه مستقیم و چه غیرمستقیم – مشاهده نشده است. با این که شکار سیاره‌ها هنوز در دوران طفولیت خود قرار دارد، اما ما قطعاً باید با امکانات اخیر می‌توانستیم این سیاره را که در فاصله‌ی نسبتاً کمی از ما قرار دارد مشاهده کنیم.
حرف آخر
محض خالی نبودن عریضه، سیاره‌ی X محصول فکری نانسی لیه‌در، اهل آمریکا است که ادعا می‌کند می‌تواند با استفاده از «کاشت نورونی» با موجودات فضایی ساکن در منظومه‌ی Zeta Reticuli صحبت کند. ظاهراً همین موجودات فضایی هستند که اطلاعات غلط در مورد پایان جهان به ما می‌دهند. این موجودات فضایی یا ما را دست گرفته‌اند، یا به نجوم تسلط ندارند، یا وجود ندارند.
یک بار هم ایشان اعلام کرد شهابسنگ «هالی پاپ» که در سال ۱۹۹۷ از کنار زمین رد شد و هزاران نفر آن را تماشا کردند، وجود نداشته است!
ویدئوی کرونوس را در مورد یکی از این نظریه‌ها در مورد سیاره‌ی دوازدهم، نیبیرو، روی یوتیوب یا آپارات ببینید!
