اگر بر لبه جهان بایستیم چه می‌بینیم؟

جهانی که ما می‌شناسیم تا کجا ادامه دارد؟ اگه روزی بتوان به لبه‌ی فرضی جهان سفر کرد، در آن سوی لبه چه می‌توان دید؟

حتماً این را شنیده‌اید که جهان نامحدود است و تا ابد کش پیدا می‌کند. اگه چنین باشد پس لبه‌ی جهان چه مفهومی دارد؟

بر اساس نظریه نسبیت عام، جهان ما صاف است. با این که زمین و کهکشان ما سه‌بعدی بوده و حجم دارند، اگر پیشبینی‌های نسبیت عام درست باشد، کل جهان صاف است. تصور دو بعدی بودن جهان چندان ساده نیست، ولی برای مقایسه می‌توان آن را مانند سطح آب دریا در نظر گرفت. روی دریا موج‌های کوچیک و بزرگی وجود دارند ولی اگر از دوردست به سطح آب دریا نگاه کنیم، آن موج‌های سه‌بعدی دیده نمی‌شوند و سطح آب دریا صاف به نظر می‌آید. در ادامه‌ی ویدیو بیشتر به این موضوع خواهیم پرداخت.

برای صحبت کردن در مورد جهان ما فقط می‌توانیم از عبارت جهان قابل مشاهده استفاده کنیم چون کیهان ما آن‌قدر بزرگ است که از اجسام دوری که در آن قرار دارند هرگز نمی‌توان اطلاعاتی به دست آورد. جهان قابل مشاهده یعنی جهانی که ما می‌توانیم با دورترین اجزایش ارتباط برقرار کنیم. برای مثال نور یا هر سیگنال سریع دیگر سرانجام روزی می‌تواند از لبه‌ی جهان قابل مشاهده به ما برسد، اما از هر چیزی ورای این لبه هیچ نوری به ما نرسیده و هیچ رابطه‌ی علی بین ما و این قسمت از جهان نمی‌تواند وجود داشته باشد.

پس اگر ما از زمین به هر طرف نگاه کنیم، می‌توانیم جهان قابل مشاهده را ببینیم. اگر کره‌ی زمین را مبنا قرار دهیم، جهان قابل مشاهده کره‌ای فرضی به قطر ۹۳ میلیاد سال نوری در اطراف زمین است. یعنی اگر ما از روی زمین با سرعت نور به هر جهتی حرکت کنیم، ۴۶ میلیارد سال نوری طول می‌کشد تا به لبه‌ی جهان برسیم. این، شعاع جهانی هست که ما می‌شناسیم. به این لبه‌ی فرضی می‌گویند افق کیهان شناسی یا افق ذره.

ادامه روی یوتیوب.