دو راه برای سفر در زمان

استیون هاوکینگ، فیزیک‌دان مشهور می‌گوید: «فیلم‌هایی با موضوع سفر در زمان معمولاً ماشین‌های عظیم و پرمصرفی را نشان می‌دهند که مسیری را در میان بعد چهارم (زمان) گشوده و تونلی را در دل زمان باز می‌کند. مسافر زمان نیز خود را برای تجربه‌ای ناشناخته آماده کرده و وارد این تونل شده و آنگاه در زمان دیگری ظاهر می‌شود.» شاید مفهوم کلی چنین چیزی کاملاً متفاوت از واقعیت به نظر آید اما ایده‌ی کلی آن چندان غیر عقلانی نیست.

برای اولین بار در قرن 19 (سال 1895) «هربرت جورج ولز» با رمان ماشین زمان، انسان‌ها را به فکر کردن در مورد سفر به گذشته واداشت. این که در فیزیک امکان بازگشت به گذشته وجود دارد یا نه معلوم نیست اما در تئوری کورت گودل از نظر تئوریک می‌توان به عقب برگشت. ولی اگر به گذشته بروید و پدربزرگ خود را قبل از آشنا شدن با مادربزرگتان بکشید به این معنی است که شما دیگر نمی‌توانید وجود داشته باشید. این موضوع در کیهان‌شناسی و فلسفه به «پارادوکس پدربزرگ» معروف است. البته می توان نظریه‌ی جهان‌های موازی را برای توجیح این تناقض در نظر گرفت: در گذشته، با هر عمل ما دنیایی جدید خلق می‌شود.

راه اول: نظریه نسبیت
بر اساس نظریه‏‌ی نسبیت، با افزایش سرعت یک جسم، زمان برای آن جسم کندتر می‏‌گذرد. حال اگر با یک قطار با سرعت نور به مدت یک هفته حرکت کنید طبق فرضیه استیون هاوکینگ به 100 سال بعد می‌روید. این نظریه حتی در ساختمان‌های بلند هم رخ می‌دهد؛ هرچه ارتفاع شما بیشتر باشد به علت ضعیف شدن نیروی گرانشی، زمان برایتان زودتر می‌گذرد. البته به میزانی خیلی کم و در حد میلیاردم ثانیه!

راه دوم: کرم چاله
کرم‌چاله‌ها یا Wormholes مسافت و زمان مورد نیاز برای رسیدن از یک نقطه به نقطهٔ دیگر در فضازمان را کوتاه و آسان می‌کنند. اگر بتوان کرم‏چاله‏‌ای یافت و در آن وارد شد و به سوی دیگر آن رفت، آن‌گاه قادر خواهیم بود تا به مکان و زمان دیگری سفر کنیم. کرم‏چاله‌‏ها تاکنون به صورت تجربی مشاهده نشده‌اند. آن‌ها همچنین از نظر تئوریک بسیار ناپایدار بوده و تقریباً بلافاصله پس از تشکیل فرو‏می‏‌ریزند و از بین می‌‏روند.